Камен, Лист, Ножички – Алиса Фини
Нешто не е во ред меѓу г-дин и г-ѓа Рајт веќе подолго време. Кога Адам и Амелија ќе добијат наградно патување – викенд во Шкотска, тоа може да биде токму она што му е потребно на нивниот брак. Самопрогласениот работохолик и сценарист Адам Рајт цел живот живее со просопагнозија – нарушување кое не му дозволува распознавање на човековите лица. Тој не може да ги препознае пријателите или семејството, па дури и сопствената сопруга.
Секоја годишнина двојката разменува традиционални подароци – хартија, памук, керамика, калај – и секоја година сопругата на Адам му пишува писмо што никогаш не му дозволува да го прочита. Сè досега. И двајцата знаат дека овој викенд или ќе им го спаси бракот, или ќе ги доведе до развод. Но, она што тие не го знаат е дека не случајно го добиле ова патување. Еден од нив лаже, а некој не сака да живеат среќно до крајот на животот.
Десет години брак. Десет години тајни. И годишнина што никогаш нема да ја заборават.
Алис Фини веќе ѝ е позната на македонската читателска публика, но јас прв пат ја читам и овојпат изборот падна на книга која беше номинирана за Goodreads Choice Awards во категоријата Најдобра мистерија и трилер. Од старт ќе кажам дека ми се допадна доволно за да посегнам по нејзина книга за скоро време (иако сè уште ја читам, односно слушам, па не можам да кажам дали ми ги исполнила очекувањата во споредба со оваа книга). Ми го држеше вниманието постојано и некако брзо прелетав преку приказната, иако жанрот не е некоја лесна лимонатка која брзо се чита.
Раскажувањето тече наизменично меѓу ликовите, па така приказната се надополнува и добиваме различна перспектива на работите. Покрај Адам и Амелија, како наратор се јавува и уште едно лице за кое единствено што во текот на книгата го знаеме е нејзиното име, а идентитетот ѝ се открива сосема при крајот. Измеѓу се дадени тајните писма адресирани до Адам, па тоа ни овозможуваше подлабоко да ѕирнеме во нивната врска, а подоцна и брак. Ја слушав веднаш после „Аутсајдер“ на Стивен Кинг и искрено кажано ми беше позаплашувачка од хоророт на Кинг, можеби и изведбата на самата аудио верзија е заслужна за тоа во голем дел. Дејствието всушност се одвива во една напуштена капела, во лоши временски услови, па атмосферата беше прилично морничава. Имаше неколку пресврти кои апсолутно не ги очекував и многу ме изненадија. Можеби малку ми недостасуваше подобро дефинирање на ликовите, имам чувство дека парчиња од нив ми останаа празни, но тоа е во минорна доза.
Имаше многу цитати во текот на книгата кои ми останаа во сеќавање:
“Enjoy the stories of other people’s lives, but don’t forget to live your own.”
“The reason why a person lies is almost always more interesting than the lie itself.”
“Words don’t come with gift receipts and you can’t take them back.”
“The only good thing about losing everything, is the freedom that comes from having nothing left to lose.”
“Books can be mirrors for whoever holds them & people dont always like what they see.”
“I wish people were more like books. If you realise halfway through a novel that you aren’t enjoying it anymore, you can just stop and find something new to read. Same with films and TV dramas. There is no judgement, no guilt, nobody even needs to know unless you choose to tell them. But with people, you tend to have to see it through to the end, and sadly not everyone gets to live happily ever after.”
“Life is like a game where pawns can become queens, but not everyone knows how to play. Some people stay pawns their whole lives because they never learned to make the right moves.”
“Tiny violins always sound loudest to those playing them.”
“We are our parents echoes and sometimes they don’t like what they hear.”
“The roads to our dreams are rarely direct.”
Доколку сте љубители на трилери, јас ви ја препорачувам.
