„Свила“ – Алесандро Барико

Овој краток роман со кој Барико се стекна со светска слава е сместен во францускиот град Лавилдје, во 1861 година и ја раскажува приказната на Ерве Жонкур – Французин кој заработува за живот преку продавање на свилени буби. Тој ја обожава својата жена Елена која верно ги следи неговите патувања низ животот.
По извесно време, се јавува епидемија која ги заразува свилените буби, а Ерве мора да замине во далечната земја каде се произведува најубавата и најнежната свила – Јапонија. Во време кога во Јапонија не може да влезе ниту еден трговец, а камоли да изнесе од нивните толку добро чувани свилени буби, Ерве ќе се обиде да го направи невозможното.

Барико до зборот Свила – и веднаш знаете што можете да очекувате 🙂 Раскажувањето на оваа приказна беше како допир со вистинска свила. Лесно, нежно, сензуално. Барико е многу поетичен, па кога ќе ја земете книгава ќе имате чувство дека читате поезија. Некои делови ги препрочитував, затоа што беа толку прекрасни, што сакав да ги анализирам збор по збор. Се чита односно слуша во еден ден, не само затоа што е кратка, туку затоа што раскажувањето тече како свила – лесно и глатко. Колку сум веќе кај тоа, интересно е како Барико во толку кратка приказна, успеал да смести толку многу емоции. Низ раскажувањето за патот до свилата, пуштени се нишки на авантура и еротика, зачинувајќи ја приказната уште повеќе. По оваа книга е снимен и филм кој јас сè уште го немам гледано, но генерално прочитав позитивни коментари за истиот, па можеби ќе се одлучам да го гледам 🙂

Знам дека Барико е малку специфичен и не е сечија cup of tea и тоа сосема го разбирам. На пример, книгата „Емаус“ ми беше посочена како досадна приказна, а мене многу ми се допадна.
Ако никогаш не сте ги читале, ви препорачувам да му дадете шанса. Можеби нема да биде по ваш вкус, но можеби ќе откриете уште еден писател кој ќе го вброите меѓу омилените 🙂