„Потрага по Одри“ – Софи Кинсела
Оваа книга ја следи приказната за 14 годишната Одри, која после еден настан кога била малтретирана од неколку соученички, доживува траума и се затвора во себе. Нејзините родители ја отпишуваат од училиштето, таа престанува да излегува од дома и постојано носи црни очила за сонце. Го остава нејзиниот телефон и прекинува контакт и со нејзината најдобра пријателка. Комуникацијата на Одри се движи единствено во кругот на нејзиното петчлено семејство и нејзиниот психијатар. Таа редовно зема терапија и секојдневно се бори со својата анкциозност. Тогаш кога ѝ се чини дека засекогаш ќе живее со овој проблем, се запознава со другарот на нејзиниот брат, Линус. Со неговата пријателска насмевка и духовити пораки, тој ја наведува повторно да излезе од дома, макар и до Старбакс. Чекор по чекор, Одри полека излегува од нејзината школка и мисли дека е доволно силна да се соочи со светот.
Софи Кинсела е синоним за чик-лит книги и на сите ни е добро познат нејзиниот стил на пишување, но овојпат имаме нешто малку поинакво од неа. Ова е нејзината прва YA книга и можам слободно да кажам дека завршила одлична работа 🙂 Избегнувам YA книги, многу ретко се одлучувам за нешто такво, но многу ми се допадна и воопшто не почувствував дека читам нешто кое не е соодветно на мојата возраст 😀 Така што, не би рекла дека ова е типична книга за млади, наменета само за таа возраст. Би ја препорачала и на повозрасните, особено на родителите кои имаат деца тинејџери и се обидуваат да го разберат нивниот свет.
Ми се допадна како беше доловено семејството на Одри – гласно и хаотично, секојдневно низ кавги за сè и сешто, но на крајот на денот, сите се тука еден за друг, спремни да си помогнат и да останат сплотени. Ми се допадна и како беше доловена анкциозноста на Одри и колку и како тоа влијаеше на целото нејзино семејство. Во ниту еден момент не ми беше досадна, раскажувањето тече лесно и брзо се чита. Додека ги следев сите згоди и незгоди на ликовите, постојано ме следеше некое позитивно чувство. Зачинета е со добар хумор и неколкупати ме насмеа на глас 😀 Изобилува со одлични цитати од кои овде ќе споделам неколку:
“The trouble is, depression doesn’t come with handy symptoms like spots and a temperature, so you don’t realize it at first. You keep saying ‘I’m fine’ to people when you’re not fine. You think you should be fine. You keep saying to yourself: ‘Why aren’t I fine?”
“Most people underestimate eyes. They’re infinite. You look someone straight in the eye and your whole soul can be sucked out in a nanosecond. Other people’s eyes are limitless and that’s what scares me.”
“Sometimes I hope I’m building up a stockpile of missing laughs, and when I’ve recovered, they’ll all come exploding out in one gigantic fit that lasts twenty-four hours.”
“When we suffer prolonged anxiety, we have a tendency to become self-obsessed…You believe the whole world is thinking about you constantly. You believe the world is judging you and talking about you…The more you engage with the outside world, the more you’ll be able to turn down the volume on those worries. You’ll see that they’re unfounded. You’ll see that the world is a very busy and varied place and most people have the attention span of a gnat. They’ve already forgotten what happened. They don’t think about it.”
